Κείμενο της Ιστορικού της τέχνης και Τεχνοκριτικού: Ντόρας Ηλιοπούλου-Ρογκάν για τις εικαστικές δημιουργίες του Παναγιώτη Παπαδόπουλου, στην τωρινή ατομική του έκθεση στη Galerie Lefakis.
The art historian and critic Dora Iliopoulou-Rogan on the pictorial creations of Panagiotis Papadopoulos from his current exhibition at the Galerie Lefakis (2015).
The light and colour has run wild and flowed back and forth throughout Panagiotis Papadopoulos’ artistic development and especially now, during the latest stage of this capable creator, as he ultimately convinces us that he has reached an unprecedented zenith. It is one in which his productive intellectual and psychological stimulus has been realised - αναφανδον and overtly - through every piece of raw material used [paper, newspaper extracts, processed ceramic matter, coloured glass, tesserae, semi-precious stones, etc.] and all with an inspired connection to it.
The artist’s stimulus is charismatically transmuted into tangible creations since each time it has been transformed in the most creative way into a different, but always substantial, entity. It constitutes a truly dual meaningful and vanquished creation since the fruit of the inspiration constitutes the poem of the last. There truly exists a very intense poetic mood in Papadopoulos’s libations from the fruits of his labours; a poetic mood that is orchestrated through the given harmony both within the structure of the composition and in the charismatic co-existence of the range of colours employed.
There truly happens a creative transformation here since every fruit with any kind of chosen medium is not only artistically made but shaped and transmuted into supernatural, textual testimonies.
Brilliant both in quality and execution, the artist’s works are either constructed with tessera or ceramic matter through an inventive range of techniques, or finally with papiers collés. These artistic creations communicate on more than one wavelength, with the viewer charismatically expanding not only his visual perception but also the expanse of his soul. Furthermore, the inexhaustible solutions that the creator offers, as far as the projection and the recording of his works in space is concerned, highlight in inventive ways the third dimension [through the use of light and shade in his paintings, the way the ceramic matter is baked, the supplement of the inlaid semi-precious stones, etc.], reinforcing in essence and being both his art and his creations as a whole, and all within a single, unique space.
The Σπονδές Καρπών of Papadopoulos are shown to be truly charismatic clusters in a constant state of readiness for creative differentiation; a differentiation which substantiates, each time, their transmutation into testimonies of the energy itself that governs the universe. Any danger of a merely decorative or even superficial approach is purged in advance as the artist’s works project self-existent and, above all, entirely personal, creations; creations that are registered in our own soul since, apart from the visual perception they give us, they essentially touch us too. Mainly, however, they establish a charismatic dialogue with us due to the poetic mood they reveal and the integral sense of harmony that they project.
The Σπονδές Καρπών of the creator radiate an inexpressible charm since they bewitch us, whether perceived together or individually. This charm is orchestrated through the sense of mystery that they reflect. It is a sense that encourages us to perceive, again and again, something different, no matter how many times we might look at one and the same work of art.
Reactionary towards every sense of passivity, the artist’s works are displayed as transmitters and receivers of an appearance that is constantly being renewed in terms of texture and movement; an appearance which, as it reflects a timeless archetype, gives the sense of creation in general and, more specifically, this: poetry and music. A sense reinforced by the appearance, which is both eloquent in terms of colour and by the visual aspect of the kaρπων.
Above all, however, the σπονδες καρπων of Papadopoulos constitute a concrete example of the unblemished function which reshapes spirit into matter and vice versa; a function which constructs a microcosm in the image of the macrocosm.
Dr. Dora Iliopoulou-Rogan
Art Historian and Critic / Officier des Arts et Lettres
Κείμενο της Ιστορικού της τέχνης και Τεχνοκριτικού: Ντόρας Ηλιοπούλου-Ρογκάν για τις εικαστικές δημιουργίες του Παναγιώτη Παπαδόπουλου, στην τωρινή ατομική του έκθεση στη Galerie Lefakis.
Οργιάζει το φως-χρώμα και αντίστροφα, σε όλη την εικαστική πορεία του Παναγιώτη Παπαδόπουλου και ιδιαίτερα στην τωρινή φάση του άξιου δημιουργού καθώς μας πείθει ολότελα, ότι έχει αγγίξει μια, δίχως προηγούμενο, διαπασών. Μια διαπασών στην οποία το γενεσιουργό πνευματικό και συνάμα ψυχολογικό ερέθισμά του υλοποιείται -αναφανδόν και απροκάλυπτα- μες από την, εκάστοτε, πρώτη ύλη [χαρτί, αποκόμματα από εφημερίδες,κεραμική ύλη με μια ποικιλία επεξεργασιών, γυάλινες χρωματιστές ψηφίδες, ημιπολύτιμοι λίθοι, κ.α] σε μιαν εμπνευσμένη συνάφεια μαζί της.
Χαρισματικά, μετουσιώνονται σε απτές δημιουργίες τα ερεθίσματα του ζωγράφου αφού μεταλλάσσονται με τον πιο δημιουργικό τρόπο σε μια διαφορετική, κάθε φορά, αλλά πάντοτε ουσιαστική οντότητα. Πρόκειται, όντως, για μια διττά εννοημένη και κατακτημένη δημιουργία αφού ο <καρπός> της έμπνευσης αποτελεί <ποίημα> της τελευταίας. Ενυπάρχει, όντως, μια πολύ έντονη ποιητική διάθεση στις σπονδές από καρπούς του Παπαδόπουλου. Ποιητική διάθεση που ενορχηστρώνεται μες από την εγγεγραμμένη <αρμονία> στη δομή της σύνθεσης και στη χαρισματική συνύπαρξη των χρωματικών τόνων.
Συμβαίνει, όντως, μια δημιουργική μετάπλαση, εδώ, καθώς οι όποιοι καρποί, με την όποια ύλη κάθε φορά <πλασμένοι> και όχι απλά φιλοτεχνημένοι μετουσιώνονται σε αυτές καθαυτές, μεταφυσικές, σε υφή, <μαρτυρίες>.
Εξαιρετικά σε ποιότητα και από την άποψη της τεχνικής, τα έργα του καλλιτέχνη είτε είναι υλοποιημένα με ψηφίδες είτε με κεραμική ύλη μες από μιαν ευρηματική ποικιλία τεχνικών, είτε, τέλος με papiers collés επικοινωνούν, σε περισσότερα από ένα μήκη κυμάτων, με τον θεατή διευρύνοντας - χαρισματικά όχι μόνο την οπτική του αντίληψη αλλά και το ψυχικό του πεδίο. Ακόμη, οι ανεξάντλητες λύσεις που δίνει ο δημιουργός ως προς την προβολή και εγγραφή των έργων του στον χώρο, τονίζοντας με ευρηματικούς τρόπους
[μεσ’ από τη φωτοσκίαση στα ζωγραφικά έργα, τον τρόπο ψησίματος της κεραμικής ύλης, το ένθετο των ημιπολύτιμων λίθων, κ.α]: την τρίτη διάσταση ενισχύουν σε υπόσταση και σε οντότητα τις δημιουργίες του συνολικά θεωρημένες σε ένα και τον αυτό χώρο.
Προβάλλουν ,πράγματι ,οι σπονδές καρπών του Παπαδόπουλου :χαρισματικά συμπλέγματα σε διαρκή ετοιμότητα δημιουργικής διαφοροποίησης . Διαφοροποίηση που τεκμηριώνει, κάθε φορά ,τη μετουσίωσή τους σε μαρτυρίες αυτής καθαυτής της ενέργειας που διέπει το σύμπαν. Εξουδετερώνοντας, προκαταβολικά ,κάθε κίνδυνο διακοσμητικότητας ή έστω επιδερμικής αντιμετώπισης, τα έργα του καλλιτέχνη προβάλλουν αυθύπαρκτες και, κυρίως, απόλυτα προσωπικές δημιουργίες. Δημιουργίες που εγγράφονται στην ίδια την ψυχή μας καθώς, πέρα από την οπτική αντίληψη ,μας αγγίζουν ουσιαστικά. Κυρίως, όμως, εγκαθιστούν έναν χαρισματικό διάλογο μαζί μας χάρη στην ποιητική διάθεση που αποκαλύπτουν και την αυτούσια έννοια της αρμονίας που εκπέμπουν.
Ακτινοβολούν μιαν ανείπωτη γοητεία οι σπονδές καρπών του δημιουργού καθώς μας γητεύουν είτε όλες μαζί είτε, η καθεμία ξεχωριστά. Γοητεία ενορχηστρωμένη μες από την αίσθηση μυστηρίου που εκπέμπουν, ολόγυρα. Αίσθηση που μας ενθαρρύνει να αντιληφθούμε, ολοένα, κάτι διαφορετικό ,όσες φορές και αν κοιτάξουμε ένα και το αυτό έργο.
Αντιδραστικά σε κάθε έννοια παθητικότητας τα έργα του εικαστικού προβάλλουν πομποί και δέκτες μιας διαρκώς ανανεωμένης, σε υφή και σε κίνηση, <παρουσίας>. Παρουσία που καθώς προβάλλει διαχρονικό αρχέτυπο υποβάλλει την αίσθηση της <δημιουργίας> γενικότερα, και ειδικότερα, εκείνη της : ποίησης και της μουσικής . Αίσθηση που ενισχύεται από την εύγλωττη σε χρώμα < όψη > και την μες από αυτήν και την εκάστοτε οπτική γωνία προβολή των καρπών .
Πάνω απ’ ‘όλα, όμως, οι σπονδές καρπών του Παπαδόπουλου αποτελούν ένα απτό παράδειγμα εκείνης της άχραντης λειτουργίας που μεταπλάθει το πνεύμα σε ύλη και αντίστροφα. Λειτουργία που τεκμηριώνει, εδώ, έναν μικρόκοσμο κατ εικόνα και ομοίωση του μακρόκοσμου.
Copyright: 2015 P.S.Papadopoulos